එකම පහන් එළිය

ඊයෙ දවසම උන්නෙ කෞන්පූර්වල අලුත් ම මිනිහෙක් එක්ක. ඊයෙ දුම්රිය ගමනෙදිත්, නවාතැනේ හුදකලා කුටියෙදිත් තනි මැකුවෙ ඒ අලුත් ම මිනිහා... මං රමා උනා නම් දෙකක් නෑ තහංචි බැමි බිඳගෙන ගිහින් රමේෂ්ට උදව් කරනවා. ඒත් ඉතින් ඒ ලංකාවවත්, මගේ ගමවත් නෙවෙයිනෙ. ඉන්දියාවෙ අර වගේ කුලගෝත්‍ර බැමිවලින් බැඳුණු දුප්පත් ගමක කෙල්ලෙකුට හුස්මක් ගන්නවත් ඉඩක් නැති එක පුදුමෙකුත් නෙවෙයි.. පව් රමා.... අහිංසක රමේෂ්... තරුරසී යෙ මං වැඩි විස්තර ලියල ඇති...

ඒ අලුත් ම මිනිහා හමුවුණේ චැටර්ජිගෙ පල්ලි සමාජ් පොතේ...

ඉතියෝපියාව, පාකිස්තානය, සැම්බියාව, ටොංගා, ලාඕස්, ඉන්දියාව, සොලමන් දූපත් කියන රටවලින් ආව කාන්තාවන් දහයක් එක්ක පැවති පුහුණු වැඩමුළුවකදි මට දැණුනා ලංකාව ස්ත්‍රීයට සලකන විදිය නරකම නෑ කියල. අනිත් රටවලට සාපේක්ෂව ලාංකීය සමාජයේ ස්ත්‍රීයට ලැබිල තියෙන තැන ගැන සතුටු වෙන්න පුළුවනි..

අද වාසනාවන්ත දවසක්.. මොකද රාගමදි වාඩිවෙන්න අසුනක් ලැබුණ නිසා කෝච්චියෙ. උදේට අහම්බෙන් තමයි එහෙම අවස්ථාවක් ලැබෙන්නෙ. තෙල්මා අතට ගන්න ලැබුණෙ එයින්. ඊයෙ ඉන්දියාවෙ උන්නු මම අද නෝර්වේ යන්නයි කල්පනාව. පොතේ පසුකවරයේ මේ අදහස හිතට වැදුණා මුලින්ම.

‘‘ආදරය නිසාම ජීවත් වන්නට වටනේද? ඒ නිසාම මිය යන්නට වටනේද? ජීවත් වන කෙටි කාලය තුළ එහෙ මෙහෙ දුවන ඡායාවන් මැද අපට ග්‍රහණය කර ගත හැකි සිත් පිනවන දෙය ආදරයම ද? අඳුරේ පොර බදන අපේ ජීවිත තුළ අප කරන කියන දෑ අතර පවතින එකම පහන් එළිය එයමද?”

ඇත්තටම ඒ ආදරය තමයි. එය එක පුද්ගලයෙකුට පමණක් සීමා වූ ආදරයක් නෙවෙයි. තමන්ට, සමාජයට, පරිසරයට... සමස්ත ජීවිතයටම කෙනෙකුගේ හදවතේ ගැඹුරින්ම උපදින ආදරය.. ඒ තමයි අඳුරේ පොර බදින අපිට පාර කියන එකම පහන් එළිය.... ඒකටම තමයි මනුස්සකම කියල කියන්නෙත්...