පොලියානා තියරියෙන් දේවල් විග්‍රහ කරගන්න එක
හිත හදාගන්න පහසුවක්.. සිද්දවෙන අන්තිම නරක දේක වුණත් පුංචි හරි හොඳක් හොයාගෙන ඒ
ගැන හිතල සතුටු වෙන එක. පොලියානගෙ සතුටු වෙන සෙල්ලම වගේ වෙලාවකට කොයි තරම් වටිනවද?
දවා අළු කරන ගින්දරමයි ආලෝකය දෙන්නෙත්.
ආදරයත් හරියට ගින්දර වගේ. පිච්චෙන බව ඇත්ත. ඒත් ඒ ආදරයම තමයි ජීවිතේ ආලෝකයත්.... මගේ
දැවීමත්, මගේ ආලෝකයත් මේ ප්‍රේමයම තමයි..... මගේ ආදරණීය ගිනි පුපුර....
එකම එක වචනයක් අල්ලගෙන ගිනි පුපුර ඇවිළුණු
තරම.. හුස්මක් නොගෙන ඔය විදියට චෝදනා ගොනු කරන්න පුළුවන් ඔබට ම තමයි. අපරාදෙ
පෙරකදෝරුවෙක් නොවුණෙ. විත්තිකරු පව්. එයාට ඉතින් හුස්මක්වත් ගන්න ඉඩක් නැහැනෙ.
අඬන්න විතරයි පුළුවන්. ඒකත් නෑහෙන්න.
.................
අද රිවිර කලසෙ තියෙන්නෙ ඉතැලෝ කැල්විනෝ සමග සංවාදය ක්....
ලේඛකයින්ගෙ ජීවිතත් හරියට ප්‍රබන්ධ වගේ මායාමය සුන්දරත්වයකින් පිරිල කියල හිතෙනවා.
යථාර්ථය හරිම කටුකයි බොහෝ ලේඛක ජීවිතවල. ඒත් එයාල වචනවලින් ඒ කටුක යථාර්ථයට මායාමය
ලස්සනක් තවරනවා. හදවතින් සියදහස්වර හඬන ඔවුන්ම ජීවිතයට ආදරය කරන්න අපට කියල දෙනවා.
ආනන්ද අමරිසිරි පරිවර්තනය කළ ‘මාර්කේස්
සංකථන‘ කියවන්න ගත්තා. ඒක හරිම ආකර්ෂණීය පොතක්. මාර්කේස්ගෙ ළමා විය කියවද්දි
දැනෙනවා ඒ ලේඛන කලාවට ඉන්ද්‍රජාලික යථාර්ථවාදය ආව එක පුදුමයක් නෙවෙයි කියල.
................
‘ළා දලු බෝපත්‘ කියවා අවසන්. අතීත මතක
මතුවෙලා සමහර තැන්වල ඇස්වල කඳුළු පිරුණ බව ඇත්ත. මගේ ජීවිතයේ දෙබස් ඒ විදියටම තියෙන තැනුත්
හමුවුණා.
ඒත් ඒක හරිම අසාර්ථක නවකතාවක් කියලයි මට
හිතෙන්නෙ. ඇය වගේ පරිණත ලේඛිකාවකගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැරි තරමට... තමන් විසින්
තමන්වම තමන්ගේම පොතකින් මේ තරම් ඉහළට ඔසවා තැබීම සාධාරණ නැහැ. මගේ ආදරණීය ගිනිපුපුර
කියන කතාව ඇත්ත. පළවෙනි වාක්‍යෙයන්ම එපා වෙන විදියෙ කතා... අනවශ්‍ය දෙබස්වලින්
පිරිලා.
‘‘ඔයා ඉතින් ඕන පොතක් කියවන නිසා හොඳයි..” ගිනිපුපුර හිනැහුණා. ඇත්ත
මම ඉතින් සුජීවගෙ පොතක් වුණත් අහුවුණොත් අතාරින්නෙ නැහැ.
No comments:
Post a Comment