බාලවියෙන් සිනාවක්, කඳුලක් ... සර්පයා කියන්නෙ යක්ෂයා

By Daniel Gerhartz

2014.06.29

සති අන්තය තනියෙන් ඉන්න අපේ ගෙදර..

චූටි දුවගෙ උපන්දිනේ නිසා ඊයෙ දවස එහෙයි මෙහෙයි අතර ගෙවුණා..

බාල සන්දියෙ මිතුරියක් ආවා. අවුරුදු පහ හයකට පස්සෙ මේ දැක්කෙ. ඊජිප්තුවෙ ගාමන්ට් එකක වැඩලු අවුරුදු පහක් තිස්සෙ. ආයෙම යනවලු... ‘‘මගේ අම්මයි තාත්තයි සහෝදර සහෝදරියොයි ඉන්නෙ මෙහෙනෙ. ඉතින් බලල යන්න ආවා.” ඈ කිව්වා.. ඈ  ඒ කියන්නෙ අපේ පවුල ගැන.. පුංචි සන්දියෙම තාත්ත දාල ගියාට පස්සෙ ඇය අපේ පවුලෙම දරුවෙක් ගානට ජීවිතය බෙදා ගත්ත මතකයි මට..

අපේ ළමා කාලෙ ගෙවුණෙ එකට. සෙල්ලම් කළේ ඉස්කෝලෙ ගියේ එකට.. ඒ අතීතය හරිම සුන්දරයි.. ඒ අම්මයි දූයි ජීවිතේට මුහුණ දුන්නෙ තනියම.. කියන්න තරම් කරදරයකුත් නැතිව ජීවත් වුණා පිළිවෙලට..

එහෙම හිටිය අම්ම යාම්තම් නව යෞවනය මෝරද්දිම දූට මනමාලයෙක් හොයල දුන්නෙ ඇයි කියල අදටත් හිතා ගන්න බෑ මට.. ඒ අම්ම අද ආගිය අතක් හොයා ගන්නත් නෑ. සමහර විට දුවගෙ ජීවිතේට ඈ අතින් සිදු වුණ බරපතල වරද ගැන ඈ පසුතැවෙනවත් ඇති... 

විවාහයත් එක්ක ගේ දොරත් අහිමි කරගෙන ගමෙන් ගිය ඒ බාල වියේ මිතුරිය කටුක ජීවිතයක් මැද්දෙන් ආව ගමන අද අවුරුදු 18 ක පුතෙක් ඉන්න මවක්.. ඒත් තවමත් සැනසීම කියන එක ඇයට නම් හීනයක්.. ඒක එහෙම වෙද්දිත් ඈ අතීතය මතක් කරල හිනාවුණේ හදවතින්ම...

ඉතින් උදේ වරුවම ආගිය තොරතුරු කතා කරන්න කැප වෙද්දි හිත යට කරන්න නියමිත වැඩ ගොඩකුත් පෙරළි කර කර වධ දුන්නා.. මම මට ම තරවටු කළා.

‘‘වැඩ කොහොම කර ගන්න බැරි ද? මනුෂ්‍ය සම්බන්ධතා ඊට වඩා වටින්නෙ නැද්ද?”

..................................

අද උදෙන්ම මතක් වුණේ උපන්දිනයක් තියෙන වග.. මෑතක බොහොම සමීප වුණු මල්ලියෙකුගෙ.. දුරකථනයත් අරගෙන කුස්සියෙ දොර උළුවස්සට හේත්තු වෙලා මම කතා කරමින් උන්නෙ..

ගේ පිටිපස්සෙ ළඳු කැලේ එන්න එන්නම මෝරනවා.. ගේ අස්සටම එනවා... ඒත් සමනල්ලු පිරිලා... චූටි කුරුල්ලොත් ඉන්නවා. කපන්නත් දුකයි..

‘‘මං කරුණෙ මාමට එන්න කිව්වා පිටිපස්සෙ කැලේ සුද්ද කරන්න.. පතහ ළග ගහත් කපල දාමු” තාත්තා කිව්වෙ අද උදේ.

‘‘කැලේ සුද්ද කරල දාමු.. ඒත් ගහ කපන්න එපා.. ඒ ගහයි වැල් ගොන්නයි තිබුණාවෙ. ඒකෙ චූටි කුරුල්ලො කූඩු හදන් ඉන්නවා.” මං එවෙලෙත් තාත්තට කිව්වා...

කුරුල්ලන්ගෙ දාංගලයයි, පියාඹන චූටි සමනල්ලුයි දිහා බලාගෙන කතා කරමින් ඉද්දි මං ගැස්සුණා එකපාරටම...

‘‘ඇයි?”

‘‘නෑ... සර්පයෙක් වගේ මං දැක්කෙ.. දිග වළිගයක් තියෙන කටුස්සෙක්.. ඔලුව රතුම රතු පාටයි..” මං ගැස්සිලා උන්නෙ කටුසු වලිගයට...

‘‘හැමදාමත් මං ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙ සර්පයෙක් නම් දකින්න වෙන්න එපා කියල. මං හරි බයයි සර්පයින්ට..” මං කිව්වා.

‘‘සර්පයා කියන්නෙ යක්ෂයා..” ඔහු එක්වරම කිව්වා.

‘‘ආහ්... ඇත්ත නේන්නං.. ”

මං සර්පයින්ට බයයි... සර්පයින්ට බය වීමත්,  කවදාවත් නොදකින්න ප්‍රාර්ථනා කිරීමත් මට ම නොතේරෙන යටි හිතේ බලපෑමක්ද? ඒක මාරයි.. කෙටිකතාවක් ලියන්න හොඳ අදහසක්... මට හිතුණා.