මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයා

By Daniel Gerhartz

2014 ජූලි 02

‘‘අක්ක අර පොත කියෙව්වද?” ඔහු ඇසුවේ කී වෙනි වතාවට දැයි මට මතක නැත.

‘‘නියම පොතක් අක්කෙ. මට කියවන්න ලැබුණු හොඳ සිංහල නවකතාවක්. මේ පොත ගැන හරි අවධානයක් ලැබුණෙ නැහැ. ඔයත් කියවල බලන්නකො.” පොත මා අත තැබුවේද ඔහුම ය. ඒ මින් සති කිහිපයකට පෙර ය.

‘‘ඔයත් මාර පොත් නෙ මට දෙන්නෙ..”

‘‘ඇයි?”

‘‘මුලින්ම සිද්ධාර්ථ, ඊළඟට ඩේමියන් දැන් මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයා.. මාව මුනිවරියක් කරන්නද හදන්නෙ..” දීර්ඝ සංවාදාත්මක වර්ණනාවකින් පසුව පොත ප්‍රවේසම් කර දීමේ ප්‍රතිඥාව මත මුලින්ම මා අත තැබූ හෙස ගේ සිද්ධාර්ථ සිහිපත් කරමින් මම පැවසීමි.

‘‘ඇයි නරකද?”

‘‘නෑ... ඇත්තටම හොඳයි. ජීවිතේ ගැන අලුතින් හිතන්න උදව්වුණ පොත් ටිකක්..” කෘතවේදී හදවතින් මම හිනැහුණෙමි. සැබවින්ම සියලු බන්ධනයන් සහ එකී බන්ධනයන් නිසා ඇති වන අපමණ රිදුම් ඉක්මවා යා හැකි අධ්‍යාත්මික සංහිඳීමක් ගැන හිත ඉව අල්ලමින් සිටින කලෙක ඔහු දුන් පොත් ඉසිවර මං ලකුණු දැල්වූ බව බැහැර කළ නොහැකි  සත්‍යයකි.

නමුත්  ‘‘මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයා” විටින් විට යටපත් වනු මිස අතට ගන්නට සිතුණේම නැත. හිත වෙහෙස කරවන බරසාර පොතක් ය යන සිතුවිල්ල ඇති කළේ ද පොත ලබා දුන් මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයා විසින්ම ය. ඒ ඔහු පොත ගැන ලියු විචාර සටහන මා නෙත ගැටෙන්නට සැලැස්වීමෙනි. එකී විචාරය මවෙතින් පොත දුරස් වන්නට හේතු වුවා මිස කියවීමේ ඇල්ම වැඩූයේ නම් නැත. ඉතින් වරද පොත වැනූ මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයාගේ මිස මගෙ නොවේ.

පොත කියවන තාක් ගැළවීමක් නැති බව හැඟුණ හෙයින් ම, නෙත සිත අවදි වු අද හිමිදිරියේ පොත අතට ගතිමි. පැරණි සම්භාවය ගද්‍ය සාහිත්‍යයට නෑකම් කියන භාෂා රටාවකින් සහ ආකර්ශණීය කතා තේමාවකින් යුතු මිථ්‍යාදෘෂ්ටිකයා සැබවින්ම මසිත දිනූයේ නිරායාසයෙනි.

නිර්මාණ කෘතියක් ඇසුරු කිරීමට පෙර ඒ පිළිබඳව ලියැවුණ විචාර විවේචන, රස විඳීම් නොකියවිය යුතු බවට මගේ වන හැඟීම කොතරම් සාධාරණ දැයි නැවත වරක් ප්‍රත්‍යක්ෂ විය.