‘‘මම ඔහුට රහසේ ඔහු දෙස අනන්ත වාරයක් බලා සිට ඇත්තෙමි. ජීවිතයේ අවසානය දක්වා මා තුළ පවතිනුයේ ඔහු පිළිබඳ වන ආදරය පමණකැයි උදක්ම සිතා සිටියෙමි. ලෝක ඉතිහාසයෙහි ඕනෑම ආදරවන්තියක තරමට මම ඒ ආදරය නිසා හඬා දොඩා ඇත්තෙමි..
..මා ඔහුට ආදරය කරන බව ඔහු දැන සිටියේය. එහෙත් ආදරය යනු කුමක්දැයි මා මෙන්ම ඔහු ද නොදත්තේය. ඔහුට මගේ ආදරයද, එහි වේදනාවද සුවදායි සොම්නසක් විය. අප වටා සිටි අයද ඒ වේදනාත්මක ප්‍රහසනයෙන් ආස්වාදයක් වින්දහ. අවසානයේ විසිඑක් වසරක් ඒ ආදරයෙහි බර මම හුදකලාව උසුලා සිටියෙමි. ඔහු කිසිදිනක මට සමීප වූයේ නැත. එසේ සමීප වූවා නම් මගේ හදවතෙහි ස්පන්දනයෙහි රිද්මය ඔහුට දැනෙන්නටද තිබුණි. ඔහුගේ මැදි වියේ සුසුම් රැල් තුළ මගේ මැදිවිය සනසාලන්නට මගේ ආදරයෙන් ඔහුගේ ජීවිතය දෝවනය කරන්නට මම පෙරුම් පිරුයෙමි. එහෙත් ඒ සියලු සිහිනයන් අවදි කරවා මා වේදනාවෙන්ද ඔහු මාන්නක්කාරී ප්‍රහර්ෂයකින්ද දෙපසකට වී ගෙවූ කාලයෙන් එක් නිමේෂයකදී මම ගැළවී ඉවත් වීමි.
මා එසේ ඉවත් වූයේ ඔහු මා ප්‍රතික්ෂේප කළ වේදනාව නිසා නොව මගේ ආදරය ඔහුට වධ හිංසාවක් වූ බව වටහාගත් නිසාවෙනි. ඔහුගෙන් ඉවත්වීම සඳහා මම අනවරත මානසික අරගලයක නිරතවුණෙමි. වසර ගණනාවක් ගතවන සෑම තත්පරයක් පාසාම මම හදවතින් වේදනා උසුලමින් ඔහුව නිදහස් කිරීමට වෑයම් කළෙමි.
අවසානයේ මගේ සදාතනික ආදරයේ පීඩාවෙන් මම ඔහුව මුදා හැරියෙමි.”
නාඳුනන ගැහැණිය 55,56 පිටු
තිලිනා වීරසිංහ
තමන්ට කියාගන්නට බැරිව හිතේ තෙරපෙන හැඟීම් ගොන්නක් පොතක පිටු අතර හමුවුණාම දන්නා හඳුනන කෙනෙක් හමුවුණා වගේ අමුතු සැනසිල්ලක් දැනෙනවා. හරියට හදවතේ අබිරහස් දොරටුවක් විවර කරලා මෙතෙක් මුදාහරින්න නොහැකි වෙලා තිබුණු මහා බරක් නිදහස් කළා වගේ හැඟීමක්.. එහෙම නැත්නම් තේරුම් ගන්න බැරිව තිබුණු අවුල් සිතුවිලි ජාලයක් පැටලුම් ලෙහල නිරවුල් කරගත්තා වගේ හැඟීමක්...
නාඳුනන ගැහැණිය කෙටිකතා පොතේ ‘‘හුදකලා සටහන්“ හි එන මේ කොටස මගේ හිත තදින් අල්ලල තියා ගත්තා. මට මාවම කියවනවා වගෙයි දැනුනෙ...
ඒ මානසික අරගලය කොයි තරම් දුෂ්කර ක්‍රියාවක්ද, වේදනාවක්ද කියන එක විස්තර කරන්න වචන නෑ. නින්ද යන්නෙ නෑ. කන්න පිරියක් නෑ. කා එක්කවත් කතා කරන්න හිතක් නෑ. හිනාවෙන එකත් මහන්සියි වගේ. කිසිදෙයක් කරන්න හිතෙන්නෑ. දෙතුන් සීයක් වටේ හිටියත් හරි පාළුවක් දැනෙනවා. ඒ වෙලාවට කියවන එක හිතට සහනයක්. එහෙම නැත්නම් ඔහේ ඇවිදගෙන යන්න තියෙනවනම් තනියම, හෙමිහිට.. ඒකත් හොඳයි.
කොහොම වුණත් සුවපත් වෙන්න පුළුවන් තමන්ටම තමයි. ඉඳහිට ඉතාම සමීප හදවතකට පුළුවන් පුංචි උදව්වක් දෙන්න, තත්වය තේරුම් ගන්න, යථාර්ථයට අවදි වෙන්න, ඒක භාරගන්න, ඉන්පස්සෙ හෙමිහිට හිත හදාගන්න..
ඒ මොන දේ කළත් සදාතනික ආදරයේ පීඩාවෙන් නිදහස් වෙන එක නම් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.
‘‘අපිට හමු වන බොහෝ අය සංසාරයේ අනේක කර්ම සපුරා ගනිමින් ඔවුන්ගේම මාවත දිගට ඇවිද යන හුදු සංචාරකයන් ම පමණි. ඔවූහු එකම චක්‍රයකට සිරවී ඇති හෙයින් පලා නොයති. එයට උත්සාහ කරන්නෝ වෙති. එ ද අතලොස්සකි. අන් සියල්ලෝම තමා වෙතම බැඳි බැඳී නිරන්තරයෙන් ඇවිද යන්නෝය. ඉදින් ගමන් මඟියන් මිසක නැවතී ඇති එකෙක් හෝ නොවන බැවින් නවාතැන් ගන්නෙකු සෙවීම සැබවින්ම මුග්ධ ක්‍රියාවකි.”
නෙරංජි මූණූපොතේ ලියා තැබූ සටහන ඇහැ ගැටුණම දෙයියනේ මේ කියන්නෙ ඇත්ත නේද හිතුණා. මේ ටික දන්නවා වුණත් ඒ ඇත්තට මුහුණ දෙන්න තියෙන නොහැකියාව නිසා නේද මේ හැම වේදනාවක්ම....
.......
තිලිනා වීරසිංහගේ පොතක් මුලින්ම කියෙව්වෙ දෙදාහෙදි විතර. ඒ ‘‘ආදරණීය දෙවියන් වහන්සේ සහ අන්ධකාර රාත්‍රිය” ඒ පොත මාව උස්සල පොළවෙ ගැහුවා වගේ දැණුන මට.. ඒ දවස්වල ඇත්තටම මම මෙලෝ හසරක් නොදන්න තොත්ත බබෙක්. ඒ පොතේ තිබුණ දේවල් මට අදහගන්න බැරි වුණා.
තිලිනා වීරසිංහ කියන්නෙ අපේ අවධානය යොමු වෙන්න ඕන ලේඛිකාවක්. ස්ත්‍රීයකට වුණත් ස්ත්‍රී හදවත මේ තරම් විවෘතව ලියන්න විශාල ධෛර්යයක් ඕන. දැන් ඇගේ හුදකලා ජීවිතයට ලාංකීය සමාජයෙන් අත්වැලක් සහ අස්වැසිල්ලක් ලැබිය යුතු කාලය කියල මට හිතෙනවා.
No comments:
Post a Comment