උපත් විපත් අතර ජීවිතය

සති අන්තය .. සෙනසුරාදා

හන්දියේ ඉඳල පන්සල පහුකරගෙන වෙල් යාය මැදින් තාත්තාගේ චැලියේ පිටිපස්සෙ ඉඳගෙන යද්දි ගම දැකීමේ සතුටින් හිත පිරෙනවා. හැම සති අන්තයකම ආවත් ඒ නැවුම් හැඟීම් එහෙමමයි. ගමින් පිටවෙල අවුරුදු පහළොවක්.. ඒත් තවමත් මටත්, ගමටත්, පවුලෙ අයටත් සති අන්තයේ මගේ ගම්බිම් බලා ඒම සුවිශේෂ දෙයක්... ඒක එහෙම වෙන්නෙම අප්‍රමාණ ආදරය නිසාම වෙන්න ඇති.

වෙල් යායෙ පැත්තක පැළ ගොයම.. අලුත මඩ තියපු ලියදිවලින් හමන මඩ සුවඳයි මට.. කවදත් ඒ මඩ සුවඳට මං ආසයි.. අලුත් වැහි වතුර ඇල පාරවල.. දියකඩිති වල. පයින් ඇවිදගෙන ගියා නම් මම ටිකක් නැවතිලා වතුර ගලන සද්දෙ අහන් ඉන්නවා.

මල්ලිට ගෙනාව අලි පැටියා චූටි මිමිට ඕන වෙලා... තෑගි බෙදන්න ගියාම ලේසි නැහැ. දැන් ඒකට තවත් පැංචියෙක් එකතු වෙලා. අයියට තුන්වැනියත් දුවෙක්.. අහිංසකී නිදි. කොල්ලෙක් ගැනමනෙ හීන මවන් උන්නෙ. අයිය හිතේ අමාරුවෙන් උන්නලු. ඒත් දැන්නම් වෙනසක් නැහැ.

‘‘ඔයාලගෙ ගෙදරත් කෙල්ලො තුන්දෙනෙක්. ඔය ඉන්නෙ අපුරුවට. කිසි නරකක් වෙලා තියෙනවද?“ අයියගෙ නැන්දම්මා කියනවා. ඒක ඇත්ත. අපේ තාත්තා කියන්නෙත් කෙල්ලො පවුලට වැඩි නෑ කියල. හොඳ නරක කියා දීලා, උගන්නල හදා වඩාගත්තම කෙල්ලො සම්පතක් කියලයි තාත්තා කියන්නෙ. තාත්තට ඉතින් දුවල ගැන එහෙම හිතන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නෙ මේ දූල රත්තරන් ටිකට ඉන්න හින්දනෙ.. කාටද ආඩම්බර...

මම නං ආසයි කෙල්ලන්ට. ඕන හැටියෙ කෙල්ලො කමක් නෑ. කොල්ලො පවුලට හයියක් නම් තමයි, ඒත් කෙල්ලන්ගෙ තියෙන මෘදු ගුණය කොල්ලො ළඟ නැහැ. හරි අඩුයි. තව ආත්ම සීයක් ඉපදුණත් මං කැමති ස්ත්‍රීයක්ව ඉපදෙන්නයි.

අපේ කට්ටිය ජීවත් වෙන විදිය දැක්කම සතුටුයි. කන්දක් උසට ණය තිබුණත් පුළුවන් හැටියට ගේ දොර හදාගෙන එයාල සතුටින් ඉන්නවා. දුක සැප බෙදා හදාගෙන, විහිලු තහළු කරගෙන ඒ ඉන්න විදියට මට හරි ආදරේ හිතෙනවා. අපේ පවුල්වල සතුට වැඩි කරනවා අපේ දරුවො. උන්ගෙ හුරතලෙන් ජීවිතේම පිරෙනවා.

ඉරිදා.......

මළවුන්ගේ දවස. මළගිය නෑ සියන්ගේ සොහොන් කොත් පාමුළ මලක් තියල ඉටි පහනක් දල්වන්න පූජාවෙන් පස්සෙ සොහොන් බිමට ගියා.

මුදුන් කර හැදූ පස්කණ්ඩිය ඉහත්තාවෙ කුරුස කණුව මැද ජූඩ් අයියගෙ හිනා පිරුණු මූණ දැන් බොඳ වෙමින් යනවා. පස් කණ්ඩිය උඩ සුදු මල් විසුරුවල. රුවනියි, පුතයි විතරයි ඇවිත් උන්නෙ.. එයාල දැල්වූ ඉටිපන්දම් පොකුරටම මම මගේ ඉටිපන්දමත් එකතු කළා. හිත හැඬුම්බර වෙද්දි, ඇස්වල කඳුළු නළියද්දි මම අසීරුවෙන් කඳුළු වළක්වගත්තා.

‘‘තනියෙන්ද ආවෙ.. කෝ අම්මලා?” මම රුවිනිගෙන් ඇහුවා.

‘‘මට දැන් කාත් කවුරුත් නෑ අක්කෙ.. මං තනිවෙලා...” මම ඇතුළාන්තයෙන් පිච්චුණා.

මට ඇත්තටම හරි කේන්තියි ජූඩ් අයිය එක්ක. මැරෙනකල් බොනවයි කියල තීරණය කරන්න කළින් මේ අසරණ කෙල්ලයි දරුදෙන්නයි ගැන හිතන්න තිබුණා. හැම තීරණයක්ම එයාගෙ. ඒත් ඒ එක්ක දුක් විඳින්න වෙන අනිත් අය ගැන එයා කවදාවත්ම හිතුවෙ නැහැ. මේ තරම් අසාධාරණ වෙන්න පුළුවන් පිරිමින්ට විතරමද මන්දා...

..............

පරම්පරාවට අයිති සොහොන් ගැබ් තුනයි. නෑ සියන් කී දෙනෙක් නම් තැන්පත් කර ඇත්ද? ඔවුන් සියල්ලන් දූවිල බවට හැරී ඇතිවාට කිසිදු සැකයක් නැහැ. නමුත් ඔවුන් ඉතිරි කළ මතකය මියෙන තුරා හදවතේ තැන්පත්ව තිබෙනු ඇති.

මාලි නැන්දයි, සාරායි එක්ක මං ගියේ. සාරා ට තේරුමක් නැහැ එයාගෙ තාත්තයි, එකම අක්කයි මේ සොහොන් ගැබ් වල තැන්පත් කරල තියෙන වග... සාරා මල් කුමාරියක් වුණ ගවුම ඇඳල තාත්තගෙ පින්තුරය ළඟ තියල ෆොටෝ එකක් ගනිද්දි මහා දුකකින් හිත පිරිලා ගියා. මම කඳුළු වළක්වගත්තෙ හරි අමාරුවෙන්.

අවුරුදු දහයක් තරම් පුංචි කාලෙදි පිලිකාවක් නිසා අපි අත්හැරලා ගිය අක්කණ්ඩි වගේමයි එයාගෙ නංගි.. ඒ දවස්වල අක්කට කතන්දර කියල දුන්න වගේම මම දැන් නංගි සාරා ටත් කතන්දර කියල දෙනවා....

තොම්සන් මාමා ධනයයි, බලයයි නිසා අහංකාර වෙලා ඉක්මන් නොවෙන්න එයා අදත් ඉන්නවා. අන්තිමට අසරණ වුණේ ගැහැණියකුයි, හයහතර නොදන්නා දැරියකුයි නේද? එයා මාවයි ජූඩ් අයියවයි සාරාගෙ මංඥයි, පායියයි විදියට තෝර ගත්තෙ අපිට ගොඩක් ආදරේ කළ නිසා. ඒත් අන්තිමට දුවට තාත්තත් නෑ. පායියත් නෑ... අම්මයි, මංඥම්මයි විතරයි...

..............

ඉටිපහන් දල්වල, යාච්ඥා කරල මළගිය ආත්මයන්ට සදාතනික සැනසුම ප්‍රාර්ථනා කරල අපි ආවා. දවස පුරාම හිත දුකින් පිරිලා... 

දවස පුරාම අහසත් නැවතිල්ලක් නැතුවම ඇඬුවා.