වාවනු බැරි තැන රහසේ හැඬුවා

සෝමා ජයකොඩිගෙ නවකතාවලට මං ආස වුණේ ‘‘මදාරා” නිසා. ඉන්පස්සෙ එයාගෙ හැම පොතක්ම වගේ මම කියවල තියෙනවා. මදාරා, නොකියමි සිතුවත්, වඩමාරච්චි ගින්න, කර්නල්ගේ බිරින්දෑවරු 1 2, බලවත්තු සහ බවලත්තු, වෘකයෝ සහ ළමයි, මිහිකතගේ දියණිය 1 2, නික්ම ගිය මිනිසා, අප්පච්චි මගේ පොත් එකතුවේ තියෙනවා. මීට අමතරව එයාගෙ කැන්ගරුවෝ, රන්ගිර, රාජා භවතු ධම්මිකෝ, මා ප්‍රිය සොඳුර 1 මම කියවල තියෙනවා.

ඒත් තාමත් මම මදාරා දෙවෙනි තුන්වෙනි කොටස් කියවල නැහැ. කියවන්න හිතක් නැහැ. ඒ කොටස්වල තියෙන්නෙ රන්දුණු වෙනස් වෙලා, මදාරට ආයෙම වතාවක් ආදරය දුකක් වෙන කතාවක් කියල කණින් කොණින් අහල තියෙන නිසා මට කියවන්න හිතුණෙ නැහැ. බැඳීම් කියන්නෙම අප්‍රමාණ දුකක් බව දන්නව වුණත්, කතාවක වුණත් ආදරවන්ත මිනිස්සු දුරස් වෙන එක මට දරාගන්න අමාරුයි. ඒ නිසා තාමත් මං මදාරා පළමු කොටසින් සෑහිලා ඉන්නවා. මහ මෝඩ විදියට යථාර්ථයට පිටුපාල මගේම හීනවලින් මං සැනහිලා ඉන්නෙත් ඒ වගේම වෙන්න ඇති.....   

ඇගේ නවකතා බැලූ බැල්මට සරලයි. ඒ සරලබව එක්කම පොදු සමාජ යහපත වෙනුවෙන් පවතින පාලන ක්‍රමය විග්‍රහ වෙන දේශපාලන දැක්මකුත්, මානව ප්‍රේමයකුත් ඇගේ හැම කතාවකම වගේ තියෙනවා. ඇය ලේඛන කලාව වෙනුවෙන් ජීවිතයම කැප කළ බවයි පේන්නෙ.    

සෝමා ජයකොඩි හිතට ළං වෙන්න බලපෑව තවත් කාරණයක් තියෙනවා. ඒ එයත් එක් පැත්තකින් ප්‍රතික්ෂේප වීමේ වේදනාවත්, තවත් පැත්තකින් අපූර්ව ප්‍රේමයකුත් හිතේ දරාගෙන හුදකලාව ජීවත් වෙන්නට තීරණය කළ ගැහැණියක් වීම...... හුදකලාවේ සාංකාව ලේඛණ කලාවෙන් පුරවා ගන්නා සරල සුන්දර ගැහැණියක්.. මට ඇයව පෙනෙන්නෙ එහෙමයි. ජීවිතය සම්බන්ධයෙන් මං ඉතිරි කරගත් එකම හීනයත් එයයි.

‘‘ප්‍රේමය විවාහයෙන් කෙළවර විය යුතුයි කියල නියමයක් නැහැ.” එහෙම කියන ඇය ම මට තරවටු කරනවා. ‘‘තනිකඩ ජීවිතේ තියෙන අමාරුකම් දැන්ම තේරෙන්නෙ නැහැ ඔයාට. මෝඩ වෙන්න එපා ළමයා හොඳ කෙනෙක් බලල විවාහ වෙන්න..”

ඇගේ අලුත් නවකතාව “ළා දලු බෝපත්”.. නම දුටු සැණින් මතක් වුණේ එනමින් ගැයෙන ගීතය.. දිවුල්ගනේගෙ...

‘‘ළා දලු බෝපත් සෙමෙන් සැලෙන සේ

යශෝධරා දේවී...........

වාවනු බැරි තැන රහසේ හැඬුවා

පෙර සංසාරේ ඇසුර මතක් වී...”

නවකතාවක් විදියට නම් පොත අල්ලන්නෙ නැහැ හිතට... තනිකඩ ජීවිතය ප්‍රශ්න කරන මිනිසුන් හමුවේ මේ කතාව ලියා තබන්නට ඇයට සිතෙන්න ඇති. නවකතාවක් විදියට එතරම්ම සාර්ථක නොවෙන්නෙ ඒ නිසාමද මන්දා. ලිවීම ආත්මීය නිදහස්වීමක් වුණාට කමක් නැහැ. ඒත් ප්‍රශ්නකාරී විමසුම් ඇස්වලට පිළිතුරක් විදියට ලියන එක හොඳ දෙයක් නෙවෙයි.

කවදාහරි දවසක මම මගේ ප්‍රේම කතාව ලිව්වොත් සුනේත්‍ර ගෙ ප්‍රේම පුරාණය වගෙත් තියේවි ටිකක්... සෝමගෙ ළා දලු බෝපත් වගෙත් තියේවි තව ටිකක්.... ඒ කොතනැකවත් නැති වෙනස්ම කතාවකුත් තියේවි.. ඒ කතාව විසින් හදවතේ ඇති කළ ගැඹුරු තුවාලය සුවපත් කර ගැනීම ලේසි නැහැ...