නාය ගිය හදකින්...

by artist Laura Kikauka,

උණුහුම් සුසුමක්

ගින්දර වගේ

මේ මෙතැන

සුන්බුන් අතර

තාත්තා කෙනෙකුගේ...

බොර පාට මඩ වතුරෙ

අර අතන

ඉකිබිඳින

අව පාට කඳුළු බිඳ

අම්මා කෙනෙකුගේ

දර ඉපල්ලක් වගේ

කෘශ ගැහුණු

තේ කහට ඇඟිලි තුඩු

හීතලට ඉරිතැළුණු

වියපත්

මිත්තණියගේ...

මළ බැඳි යකඩ තහඩුව යට

මව් උණුහුමක් නැතද

දිලිසෙන සිනා පොද

සිඟිති කිරි කැකුලගේ...

නාය ගිය පපුකුහර

පිරෙන තුරු

හුස්මක් ගන්න සැනසුමෙන්

පස් කන්ද යට

තවම නිවනක් නෑ වගේ...

පස් කඳු යට වැළලුණු මිනිසුන් ගැන මහා කම්පාවක් දවස පුරාම....

ගිය වසරෙ ක්ෂේත්‍ර චාරිකාවකදි නාය යෑම නිසා ඉවත් කළ පවුල් හිටි ගමක් මුණ ගැහුණා. පර්චස් විස්සයි, රු.50000 යි, තහඩු ටිකකුයි ඒ මිනිස්සුන්ට ලැබිල තිබුණෙ.. අටවාගත්ත ගෙවල්වල වුණත් ඒ මිනිස්සු සතුටින් උන්න බව දැණුනා ලැබුණු පර්චස් විස්සක ඉඩම ගැනත්, මහපාරට කිට්ටුවෙන් ඉන්න ලැබීම ගැනත් සෑහීමෙන්.

ඒ ගමත් තිබුණෙ කන්දකම තමයි.. ඉහළට යන්න යන්න දුෂ්කරයි. ඒත් ඒ අමාරුකම් ගණනකට නොගැනෙන්නෙ උන්නු තැන්වලට වඩා මේ ලැබුණු තැන හොඳ නිසා වෙන්න ඇති...

පස්කඳුවලට යට වුණ මිනිස්සුන්ට දොස් කියල වැඩක් නෑ. ඒ මිනිස්සුන්ට ජීවත් වෙන්න පුළුවන් පරිසරයක ඉඩමක් ගෙයක් දොරක් ලැබුණනම් නොයා ඉන්නෙ නැහැනෙ...

අනික අපේ රටේ මේ කරන නාස්තිකාර වැඩවල හැටියට දුප්පත් මිනිස්සුන්ට පහසුකම් සලසන්න බෑ කියන එක අපායගාමී මහා බොරුවක්... ධනවතුන්ටයි, පිටරට සමාගම්වලටයි ඉඩම් විකුණන, බදු දෙන හැටියට මේ දුප්පතුන්ට බිම් අඟලක් දෙන්න බැහැයි කියන එකත් ඒ වගේම මහා බොරුවක්..

ඇත්තම ඇත්ත කතාව නම් මේ රටේ පාලකයින්ට දුප්පතුන්ගෙ ජීවිත ගැන කිසිම වගකීමක් නෑ.

මේ සම්බන්ධයෙන්ම ඉවාන් ලියල තියෙන ලිපියෙ එක තැනක තියෙනවා මේ විදියට...

‘‘ආදරණීය සොයුරනේ ඔබ සැමට මතු උපදින් ආත්මයක මෙවන් විපතක් නොවේවා, පොම්පේ ජනතාවට හිමිවූ ගෞරවය ඔබට කිසිදා හිමි නොවනු ඇත, තව සති දෙකකින් සියල්ල අමතකව යාවි ,නැවත මෙවැන්නක් සිදුවනතුරු.“

නාය යාම ගැන ඉවාන්ගෙ ලිපිය

පවුලෙ අය නැතිව තනිවුණ දරුවන්ගෙ ඉරණම මොන වගේ වේවිද? පව් ළමයි. වැඩිහිටි අය කොහොම හරි ජීවිතේට මුහුණ දේවි.. ඒත් වැඩියෙන්ම අසරණ වෙන්නෙ ළමයි. කටුකම ජීවිතයක් උරුම වෙන්න වැඩි ඉඩක් තියෙන්නෙ දරුවන්ට...